Privacy, wat is dat?

“Om 9 uur verzamelen bij mijn kantoor” had meneer Sekar gezegd. Wij als punctuele Hollanders – oké, normaal gesproken ben ik niet bepaald punctueel - stonden dan ook om vijf voor negen voor de deur. Dit was echter Indiase tijd blijkbaar, want om half 10 was er nog niemand. Toen hij eenmaal aankwam verwachtte mijn normen en waarden een verontschuldiging, maar deze bleef uit. Ik maakte een mentale notitie: bijna driekwartier te laat komen is normaal als je de head of the department bent.

Vervolgens werden de roosters uitgedeeld en doorgesproken. Deze week stond voor mij “Unit 2” op de planning, al had niemand een idee wat dit inhield. Na weer een klein half uur wachten werd me een papiertje in de handen gedrukt waarop een naam, een ‘department’, een ‘room number’ en een telefoonnummer stond en kon ik op weg. Gelukkig wist ik inmiddels waar de “O.P.D” was, de Out Patient Department, omdat daar ook de kantine is waar we een paar keer hebben gegeten.
De verdieping waar ik moest zijn was net een doolhof en in elke gang en elke hoek zaten gigantische aantallen Indiërs, waarschijnlijk te wachten op hun consult. Uiteraard was ik weer een lopende attractie maar ik probeerde me maar te focussen op de kamernummers. Uiteindelijk heb ik het maar aan een random persoon gevraagd en die heeft met de weg gewezen.

In het kamertje zat een docente die tevens een ‘Psychiatric Social Worker” is. Ze vertelde me uitgebreid over wat deze department inhoud, wat het werk van een Psychiatric Social Worker inhoud en wat mij te doen staat. De eerste twee zal ik jullie besparen want dat zal alleen eventuele SPH lezers misschien interesseren, maar wat mij te doen staat deze week is het mee lopen met een studente. Deze studente Psychiatric Social Worker is al afgestudeerd in haar bachelor en master degree, maar moet voor haar PHD nog weer hier werken en leren. Dit was trouwens toevallig de zelfde persoon als waar ik daarvoor de weg aan had gevraagd, best random, met die hoeveelheid mensen op de vloer. Mijn taak was vandaag, en is voor de komende dagen, observeren.

De studente had het eerste dagdeel verschillende intake gesprekken met cliënten. Hier zat ik dus simpelweg bij en observeerde hoe zij een intake gesprek voerde in het Hindi, heel goed te volgen dus allemaal ;) Maar na het gesprek legde ze vaak uit wat het gesprek inhield en wat de problemen van de cliënt waren. Ik vroeg me af of dit niet privé behoorde te zijn, maar privacy is geloof ik in heel India niet zo belangrijk. De deur stond bijvoorbeeld ook wagenwijd open en af en toe liepen er mensen binnen terwijl de cliënt zijn lief en leed op tafel gooide.

Op zich was het wel interessant om te zien hoe zo’n intake gesprek hier ging, en ook de handleiding die ze hier voor hebben was duidelijk en vertoont veel overeenkomsten met hoe een intake gesprek in Nederland zou gaan. Ook hanteren ze hier de ICD-10, waar ik ook even een kijkje in nam, die erg veel lijkt op de DSM-IV die we in Nederland gebruiken.

Toch voelde ik me erg ongemakkelijk toen een moeder en dochter begonnen te huilen naast me. Ik wist niet waarom ze emotioneel werden, en ik had sterk de behoefte om ze te troosten. Later vertelde de studente me dat ze had gevraagd naar de sociale opvang, en dat bleek dat niemand hen steunde en ze hier emotioneel door raakte. De vader was namelijk jaren geleden al overleden en nu had moeder last van waanideeën en stond het meisje – ik denk een jaar of 17 – er helemaal alleen voor. Dit was behoorlijk heftig, vooral omdat mijn aanwezigheid niet goed voelde. Als ik emotioneel geraakt zou worden door een bepaalde vraag van een sociaal werker, zou ik toch niet willen dat er een wild vreemde bij zat… maargoed, zoals ik al zei, privacy is hier niet echt een prioriteit.