Mag ik een teiltje?
Door: Diana
Blijf op de hoogte en volg Diana
06 Februari 2014 | India, Bangalore
Anyway, zo’n twintig minuten later ging ik met haar mee naar een van de psychiatrische inrichtingen op de campus. Het was bijzonder om zomaar in zo’n instelling binnen te lopen, tussen al die ‘gekken’ om het maar even denigrerend te zeggen. We sloten ons aan bij een groep die klaarblijkelijk een bezochte patiënt aan het evalueren waren met de moeder ervan. De dokter vroeg de moeder allerlei dingen om de juiste diagnose te kunnen stellen maar meer kon ik er ook niet echt uit opmaken. Om half 11 moest ik (gelukkig) weer bij de department zijn, omdat we een ontmoeting hadden met het hoofd van een bepaalde instelling waar we wellicht kunnen werken de 6 weken buiten NIMHANS.
De instelling bleek wel wat soortgelijk te zijn, hoofdzakelijk psychiatrie, maar zit 400 km hier vandaan. Het hoofdgebouw zit in Madurai, de hoofdstad van de provincie Tamil Nandu (als ik het goed heb). Bangalore ligt in Karnataka, voor de gene die nog wat behoefte hebben aan geografische beeldvorming. Ook hier zijn verschillende units voor bijvoorbeeld rehabilitation, een school voor kinderen met metal retardation (ja zo noemen ze dat hier), en nog een aantal andere units. Het is een rural area, dus weg uit de grote stad en meer natuur om ons heen. Op zich is de stad wel fijn, maar mijn neus en longen verlangen nu al weer naar schonere lucht.
Al met al vonden we het alle vijf erg aantrekkelijk klinken dus de kans is groot dat we deze instelling kiezen voor ons ‘field work’. We gaan dan de eerste twee weken bij alle units kijken en dan mogen we zelf bepalen waar we gaan werken. Hierin hebben we dan ook alle vrijheid om muzisch agogisch/ met creatieve middelen aan de slag te gaan. Ik ben nu al erg benieuwd!
Later die middag kregen we de gelegenheid om de officiële ‘graduation’ van NIMHANS bij te wonen. We zouden er heen gebracht worden door Gai (afgekorte naam van dr. Sekar zijn assistente) die ons meteen waarschuwde: “no bags allowed”, dus het moest wel een hele officiële bedoeling zijn.
Onderweg naar het ‘Convention Centre’ was zichtbaar dat iedereen zijn of haar fijnste kleding aan had getrokken en werd nog meer duidelijk dat dit een hele ‘happening’ zou zijn. Vlak bij de ingang werden we verwelkomt door een brassband, die nou niet bepaald geweldig speelde. Eenmaal binnen bleek er geen plaats voor ons te zijn, dus we moesten noodgedwongen achterin staan in de mooie, theaterachtige zaal. Voorin zag je al direct alle geslaagden zitten met hun toga’s en hoedjes. Er was een hoop pers aanwezig, blijkbaar was dit zo’n groot evenement dat het zelfs op nationale televisie werd uitgezonden.
Het was een overdreven – vond ik – en pompeus geheel, de ‘grote namen’ werden aangekondigd en iedereen moest gaan staan. Begeleid door de slechte brassband kwamen onder andere de president, vice president, een ere gast, alle department hoofden(dus ook onze eigen meneer Sekar was van de partij!) en de hoogleraren van NIMHANS binnen. De grootste namen uit dit rijtje kregen dan ook een ere plaats voorop het podium waar bijna koninklijke stoelen voor hen klaar stonden, de rest zat er achter. Vervolgens werd de slogan/anthem van NIMHANS voorgedragen en daarna in een lied vertolkt. Omdat dit het eerste Indiase live nummer was wat we hoorden, schoten we spontaan alle vijf in de lach waarna we ons gezicht heel snel in onze sjaals begroeven, want erg respectvol is dat natuurlijk niet.
De rest van de graduation bestond voornamelijk uit praatjes van de hoge piefen, zoals de vice president, president en de ere gast, een vrouw die een hele belangrijke historie had in de ontwikkeling van Neuro Science en vele prijzen had gewonnen. Ik zeg wel praatjes, maar het waren werkelijk eeuwenlange monologen die voornamelijk bestonden uit het prijzen van NIMHANS. Prijzen is misschien nog te zacht uitgedrukt, het was meer een verheerlijking. Je zou denken dat geen instelling beter is dan NIMHANS. Welke resultaten ze al wel niet geboekt hebben in de jaren, de prijzen die ze gewonnen hebben, de excellerende studenten, de geweldige onderzoeksresultaten, het hield maar niet op. Wij als vrij nuchtere Nederlanders hadden in ieder geval bijna een teiltje nodig.
De studenten zelf kwamen eigenlijk maar kort aan bod, aangezien het er iets van 115 waren. Op z’n Amerikaans werden ze naar voren geroepen en werd er geklapt. Of nouja, werden de handen lichtjes tegen elkaar aan geketst als het ware, want echt klappen zat er niet bij, behalve bij een handje vol studenten. Ik vroeg me af wat die drie of vier, waar plotseling zo uitbundig voor geklapt werd, voor speciaals hadden gedaan. Na vervolgens weer een monoloog zijn we weggegaan, inmiddels twee uur later. Wat een poppenkast zeg, dacht ik bij mezelf.
De verheerlijking van NIMHANS was waarschijnlijk omdat het nationale televisie is en ze misschien meer studenten of meer donaties wilden aantrekken, maar ik vond dat een beetje te kort doen aan de afgestudeerde studenten. Wel was het heel grappig om mee te maken.
We hebben de dag weer heerlijk afgesloten met Masala Dosa op het balkon. Het was niet een heel interessante dag.. maar ik hoop in ieder geval volgende week dat we ook echt wat meer les krijgen dan alleen maar achter een studentje aan te huppelen. Verder geniet ik met volle teugen, en heb nog lang geen genoeg van magisch India!
-
07 Februari 2014 - 19:14
Anna:
Gaaf man India! Keep on blogging, ik ben fan! -
11 Februari 2014 - 10:26
Diana Roor:
haha leukk!!!! :D vandaag of morgen komt er weer eentje bij ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley