Bak, Bak & Bye bye
Door: Dkia
Blijf op de hoogte en volg Diana
27 Februari 2014 | India, Bangalore
Bangalore, de laatste (tweede) week ging heel snel voorbij. Ook al waren er zeker interessante dingen, zoals een psychiater die eindelijk dingen uitlegde, of een Amerikaanse video van een hulpverleningsgesprek en een gespreksvoering rollenspel waar ik actief feedback bij kon geven, was ik blij dat we naar Madurai gingen en het observeren (hopelijk) een beetje klaar was. Wel hebben we de mogelijkheid gehad om heerlijk te shoppen nog op een vrije middag, en zo nog wat extra tuniekjes kunnen scoren die hopelijk ook gepast zijn in het landelijke gedeelte rondom Madurai.
Vrijdagavond kwam een aangename verassing: zaterdag toch vrij in verband met een feestdag. Eindelijk konden we even echt de toerist uithangen in Bangalore. Voor het eerst met zijn vijven in de riksja (ja dat is een hele prestatie en vergt ook een nauwkeurige constructie!) zijn we naar de “Botanical Gardens” gegaan. Dit zou een heel groot parkachtig gebeuren zijn midden in de stad.
Al gauw merkte we dat het inderdaad een toeristische trekpleister was en ik moet zeggen dat het ook erg mooi was om te zien. Zeker als je al twee weken alleen maar tegen lelijke gebouwen en smog aan kijkt. Vooral de apenboom was leuk, vol met aapjes in verschillende soorten en maten die leefden van de giften van voorbijgangers. Zo zat eentje op zijn gemak naast de weg een pakje drinken weg te slurpen en probeerde een ander nog wat druppeltjes uit een waterfles te halen.
Ondanks dat het een toeristische plek was, werd het aanstaren niet minder. Het bleef ook niet bij aanstaren, voor het eerst zijn we zo’n vier a vijf keer gevraagd om met mensen op de foto te gaan. Ik vond het niet heel erg, maar kon het ook weer niet laten om gekke bekken te trekken, puur omdat ik toch wel een beetje belachelijk vond dat zelfs in zo’n park, wij nog weer de attractie waren. Uiteindelijk hebben we zelf ook nog een tijdje zitten ‘mensen kijken’. Het viel op dat heel veel Indiase jongeren nog meer ‘westers’ er bij liepen dan wij zelf. We vonden het apart om te zien, omdat het er ineens zo veel waren. Ook waren er wel meer blanken, zo sprak een lange Bulgaarse jongen ons nog aan en die bleek een jaar in Nederland gestudeerd te hebben, waardoor een leuk gesprek aanstond.
Na letterlijk en figuurlijk aapjes gekeken te hebben, propte we ons weer in een Riksja en gingen terug naar het Kabini Hostel. Daar even lekker niks gedaan om vervolgens weer een andere Riksja te pakken richting de Big Bazaar. Deze keer alleen niet om te shoppen, maar we hoopten daar in de buurt een restaurant te vinden om de laatste avond in Bangalore even goed af te sluiten.
Dit leek niet zo’n succes, maar na een tijdje kwamen we dan bij de “Bak Bak Bar”, waar ook heel groot “Heineken” stond. Ondanks de fikse prijzen op de menu kaart – nou ja voor Indiase maatstaven dan – besloten we het er op te wagen. Het was een hele nieuwe, luxueuze tent, waar duidelijk een centraal thema was: drank. Overal hingen posters met quotes als “Soup of the day: Whiskey” of “When someone comes in for a drink to forget, make sure they pay in advance” en dat soort dingen.
We zaten in heerlijke stoelen en de muziek klonk luid door de bar heen (iets te luid eigenlijk, een goed gesprek voeren zat er niet in). Van de menu kaart werd ik helemaal gelukkig: penne arabicana; met rode (hete) saus, groenten en olijven. Eindelijk weer eens pasta! Oh wat heb ik dat gemist. Hij smaakte uitzonderlijk lekker, en dat voor die drie euro! Als afsluiting nog een heerlijke cocktail gedronken (de “Voldermort”, klinkt goed toch?), en ik moet zeggen dat die er best in ging na 2 a 3 weken geen alcohol te hebben gehad ;).
Bij het vragen van de rekening konden we allemaal bijna niet stil blijven staan. Ik had de hele avond in Bak Bak al moeite om niet mee te bewegen met de muziek. Het was erg variërend, van deephouse ging het naar 60s Music, en van 60s Music ging het naar dance/top 40. Heel bijzonder, maar met allemaal kon ik wel wat dus was het moeilijk om niet te bewegen. De rest van de gasten hadden hier geen moeite mee, en vonden het volgens mij wel amusant dat wij zo – voor ons doen ingetogen – uit ons dak gingen. Ik had heel even heimwee naar een goede stapavond in Leeuwarden. Bij het verlaten van Bak Bak maakte ik weer een mental note: wat ga ik hard feesten als ik weer thuis ben.
Twee stappen uit de bar stond al een Riksja klaar waar we direct ingedoken zijn. Binnen een paar minuten waren we veilig op NIMHANS en hebben we nog even een ‘afterparty’ gehouden op het balkon. Al met al een hele fijne laatste avond in Bangalore.
De volgende dag om drie uur stonden we klaar voor de taxi die ons naar het treinstation zou brengen. Natuurlijk werd dit Indiase tijd kwart over drie en was de chauffeur zo mensenschuw (dat maak ik er maar van) dat een begroeting er niet eens in zat. Hij begon zonder iets te zeggen onze spullen in te laden en we gingen er maar vanuit dat het allemaal goed was. Op het station gooide hij de spullen net zo stilzwijgend weer uit de wagen en vertrok zonder iets te zeggen. De rekening komt later denk ik…
We hadden geluk dat een random meneer ons even hielp met de weg op het chaotische station. Zo waren we ruim op tijd op het juiste perron en hadden ook nog even wat tijd om ‘avondeten’ te halen voor in de trein. Voor Sanne en Roos leek het even een probleem te worden om de koffers bij de trein te krijgen, aangezien we een flinke trap op en af moesten. Al snel schoot gelukkig een draagjongen (zo noem ik het maar even) te hulp en slingerde een van de koffers op zijn hoofd. Vervolgens hielp een andere meneer om de tweede koffer boven op de ander te positioneren. Zonder grappen had deze meneer dus zo even veertig kilo boven op zijn hoofd balanceren, waar niemand echt van opkeek behalve wij. Ik vroeg me af hoe goed zijn nekspieren wel niet getraind zijn.
Op de zijkanten van de wagons waren lijsten met de namen van de passagiers geplakt, dus zo kwamen we na toch nog even zoeken bij de juiste coupe. Eigenlijk was het wel wat ik al gedacht had; een soort stapelbedden – of beter gezegd, stapel planken met een zachte oppervlak – boven elkaar. Maar het was wel een stuk comfortabeler dan ik had verwacht, zeker als je bedenkt dat die 10 uur durende trip in de slaaptrein iets meer dan 3,- euro per persoon kost. Het duurde alleen even voor we het systeem met de plaatsen doorhadden, maar gelukkig was het stel dat naast ons kwam zitten zo vriendelijk om ons niet direct naar de midden en boven bedden te sturen (waar we eigenlijk hoorden) en we nog even mooi uit het raam konden kijken de paar uur dat het nog licht was.
Door de tralies van het treinraam heb ik met fascinatie gekeken naar alles wat aan me voorbijschoot. Heel veel mini sloppenwijkjes aan de rand van het spoor, met enkel wat plastic en golfplaten als ‘huis’, de gigantische hoeveelheid afval overal, de vervallen huizen en de vieze smog. Daarnaast heb ik twee mensen zien poepen en een zien plassen vlak naast het spoor, waar dan weer een heuvel naast was en ze waarschijnlijk dachten daar een beetje privacy te vinden (zonder succes, dus..)
Toen het donker werd hebben we nog even wat gegeten en zijn ons langzaam gaan installeren op onze ‘bedjes’, om half drie moesten we er alweer uit namelijk. Eerst nog even naar de wc natuurlijk, en je kunt je voorstellen hoe dit geweest is, als je bedenkt hoe Nederlandse toiletten in treinen al kunnen zijn.. Verder was er in de trein ook genoeg te beleven met de voorbijgangers binnen. Bij elke stop waren er koffie en thee verkopers waardoor je van ver al hoorde op eentonige manier “Koffeeee Koffeeee”, en op een bepaald moment liepen er ook wat extravagante ‘dames’ langs die heel overdreven “haaaaaay” naar ons riepen. Bij de derde kwamen we tot de conclusie dat het toch echt travestieten waren, aangezien we dat niet echt verwacht hadden.
Ik lag eigenlijk best lekker op mijn hoogslapertje, maar ik was totaal niet moe, dus echt veel slapen is er niet van gekomen. Op het station van Madurai moesten we nog even wachten op onze chauffeur. Hier lag het bezaaid met mensen die op de grond aan het slapen waren en later bleek dat er buiten ook nog eens een dozijn op de grond lagen. Een paar dominante vrouwelijke bewakers liepen met wat in de rondte met hun stok en tikte hier mee zo nu en dan slapende mensen wakker. Blijkbaar is dat verboden.
Het zweet gutste al van mijn lichaam in de stationshal om drie uur ’s nachts, dus ik was benieuwd hoe dat overdag zou worden… We wisten wel dat het warmer zou zijn, zuidelijker, maar ik was nog niet helemaal voorbereid op deze tropische, vochtige hitte.
Gelukkig had de chauffeur airconditioning in de auto dus konden we mooi even afkoelen. Geen idee nog steeds waar we heen gingen werden we wel een beetje angstig toen we steeds verder van Madurai af reden. Waar zouden we in godsnaam terecht komen?
Nou, op een prachtige plek! Het was nog niet goed zichtbaar toen we aankwamen, maar het voelde gelijk heel fijn aan. Onze accommodatie viel weer mee gelukkig en we slapen gezellig met zijn vijven in een soort klein appartementje.
Uiteindelijk was het rond half 6 dat we nog even konden slapen, om vervolgens om 7 uur gewekt te worden voor thee en koffie. Nouja, zo hebben we nog een lange dag om deze mooie plek te verkennen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley