You want more?

Om zeven uur in de ochtend warden we inderdaad gewekt met koffie. Ik had net een uurtje geslapen dus werd midden in een droom wakker. Tijd om een beetje te acclimatiseren was er echter niet bij, want de koffie werd letterlijk naar mijn bed gebracht. Eigenlijk hadden we spijt dat we dit aanbod aangenomen hadden want het ontbijt was pas om half 10 dus hadden we in principe nog iets langer kunnen slapen. Nou goed, even douchen dan maar! En ja, dit keer echt douchen; want er was een douchekop! Wel koud water uiteraard, maar als ik de keuze had, had ik niet eens voor warm water gekozen in dit geval. Wat heb ik genoten van de stralen die over mij heen liepen, in plaats van zelf het bakje over mijn hoofd heen te gieten.

We aten niet samen met de ‘residents’ (bewoners/clienten/patienten), maar apart met de andere ‘nieuwe’ studenten. Wel waren er enkele residents die hielpen met het serveren van het eten. Naast ons appartement staat een klein gebouw waar gegeten wordt. We werden naar onze plaatsen gewezen en borden werden klaargezet. Vervolgens werd alles voor je opgeschept en werd er continu gevraagd: “you want more?”. Het was in ieder geval direct duidelijk hoe de gastvrijheid en de service hier is.

Er waren vijf studenten uit Bangalore die een week lang hier een soort praktijk liepen. Samen met hun hadden we een introductie in het centrale gebouw. Baboe, een “psychiatric social worker” die nu (als ik het goed heb) het gebeuren hier runt, leidde ook de introductie. Het is een erg vriendelijk en charismatische man die ons gelijk het gevoel gaf dat we welkom waren, maar ook dat hij het interessant vond om ons bij de instelling te hebben. Een heel ander gevoel dan op NIMHANS dus al direct. Natuurlijk is het hier ook kleinschaliger en is het geen school, dus die eeuwige druk van presteren is hier ook minder voelbaar.

We deden een voorstel rondje en vertelden allemaal wat over onszelf. Sanne vroeg op een gegeven moment naar iemands leeftijd, wat uiteraard bij ons heel normaal is, maar het bleek dat in India deze vraag nooit gesteld wordt. In plaats van ons streng te corrigeren legde Baboe dit eigenlijk op een grappige manier uit en werd vervolgens steeds gevraagd naar de leeftijd.

In de officiële presentatie van de instelling kwam duidelijk naar voren welke visie ze naastreven hier, en deze komt aardig overeen met de visie die wij mee krijgen op SPH. Dit was erg fijn om te merken dat ze de mensen met psychische problemen echt als volwaardig behandelen. Ook was al duidelijk dat de residents zo veel mogelijk betrokken worden bij de gang van zaken. Zo zaten een paar residents ook even bij ons tijdens de presentatie en stelde zich netjes voor. Ook een resident “Ruby”, nam ons vrijwel direct na aankomst onder de hoede.

Na de presentatie was het zo’n beetje lunchtijd en werden we weer uitstekend bediend en hebben we weer heerlijk gegeten. Ik persoonlijk vond het zelfs nog lekkerder allemaal dan bij de kantine op NIMHANS. Na de lunch konden we even ‘rusten’, wat wel fijn was na die rare, bijna slaaploze, nacht.

We kregen ’s middags even een korte rondleiding door de “Special School”. En voor we binnen kwamen hadden enkele kinderen ons al enthousiast begroet. Je zag gelijk de verscheidenheid aan problematiek: downsyndroom, autisme, spasme, meervoudige beperkingen etc. De school zag er goed uit, zeker als je bedenkt dat deze instelling niet gefinancierd word door de overheid, maar ze het enkel met sponsors en donaties moeten doen. De kinderen hadden netjes schoolkleding aan en allemaal een rugtasje. Deze kinderen, heb ik later begrepen, komen uit gezinnen die echt in armoede leven. Dit maakt het een nog mooier initiatief dat deze school er is. Elke morgen rijd dan ook een schoolbus ruim twee uur rond in de omstreken van Madurai om al deze verschillende kinderen (gratis) op te pikken.

Ook namen we even een kijkje bij de dagbesteding voor de residents. Er zijn vier kleine huisjes in een cirkel, die allemaal een andere activiteit bevatten. Zo kunnen ze werken bij de ‘candle making’, de ‘bakery’, de ‘paper making’ of de ‘cafetaria’. Ook is er nog een bibliotheek waar men de leiding van kan hebben of simpelweg een tijdschrift of een krant kunnen lezen. Vol enthousiasme vertelde de mensen in elke unit over wat ze er deden en ik heb kaarsen gekocht en een mooie map bij de ‘paper making’ unit. Ook hebben we allemaal nog even lekker een drankje gedronken bij de cafetaria. Aangezien er bijna nooit klanten zijn – behalve op family days of andere bezoekdagen – vonden ze het geweldig dat wij even langs kwamen.

Later in de middag was het tijd om alle residents te leren kennen. In de meditation hall (waar we ook de presentatie hebben gehad) stroomden de bewoners binnen en we maakte een hele grote cirkel. Vervolgens ging er een microfoon langs en kon iedereen zich voorstellen. Wanneer de bewoners geen Engels konden werd het voor ons vertaald, al was dit nog lang niet altijd even duidelijk. Het ging natuurlijk om het idee, want ik zou nooit al die namen in een keer kunnen onthouden. Heel veel vertelde ook spontaan waarvoor ze hier zaten, weer heel veel Schizofrenie. Al zullen we dat niet merken, want deze mensen zijn natuurlijk al uitbehandeld, en lopen hier allemaal rond volgepompt met medicatie. Sommige zaten hier nog maar net, en anderen al jaren en jaren. Ik vroeg me af of die mensen dan wel op een dag ‘uitgerehabiliteerd’ zijn, ik betwijfel het..

Hierna kregen we weer de tijd om even uit te rusten, dus we hebben even lekker op het dakterras gehangen. Het uitzicht is adembenemend en meestal waait er ook een fris windje, wat het extra verleidelijk maakt om daar even te zitten. Rond 7 uur wordt het donker, dus met onze rug op de nog warme stenen, lagen we naar de sterrenhemel te kijken.

Veel meer hebben we niet gedaan tot het diner. Deze was om half 9, dus we hadden behoorlijk trek! Gelukkig stond er weer een heerlijke maaltijd op ons te wachten. Ondanks al het rusten was iedereen behoorlijk kapot, dus niet veel later zijn we gaan slapen. Niet erg, aangezien de wekker weer om half 7 stond, om de ochtendwandeling mee te maken!