Take away

Vandaag was helaas niet zo’n hele leerzame dag, maar een les heb ik wel meegekregen; hoe zorg kunt verlenen aan de lopende band. Toen ik bij ‘mijn student’ kwam – ik weet nu eindelijk dat ze Rupa heet – was ze al bezig met het eerst gesprek. Vandaag geen intake gesprekken, maar ‘oude’ cliënten of eigenlijk, patiënten, zoals ze het hier noemen. Ik was inmiddels alweer door de wachtzaal gelopen waar minstens vijftig mensen zaten te wachten op een consult. In de gangen er naast zaten/liepen/sliepen er ook nog wel een stuk of vijftig.

Ik ging rustig zitten en de stapel met een stuk of tien dossiers trokken direct mijn aandacht, moest ze die allemaal afwerken voor half vier? Hier gaat trouwens niets digitaal, dus ouderwetse dossiers worden continu overal heen en weer gesleept. Het ene moment worden er een paar opgehaald en het andere moment komt er weer iemand binnen die er een aantal op tafel gooit. Het systeem hierin heb ik nog niet echt ontdekt.

Er was een gezin; man, vrouw, kind, moeder(van de vrouw), en blijkbaar had de vrouw last van waanideeën. Ze zat wat verstuft voor zich uit te staren en later bleek dat ze al flink aan de medicatie zat. Iets waar India overigens absoluut niet vies van is, de problemen oplossen met medicijnen. Ik denk ook wel dat dit het goedkoopst en het snelst is.. maar of het echt goed is? Wat ook opvalt is dat de Psychiatric Social Workers ontzettend veel verstand hebben van medicijnen, iets waar wij totaal niet in geschoold worden (aangezien we het ook niet mogen voorschrijven of toedienen).

Maargoed, wat me vooral opviel aan dit gezin was het vier jarige jongetje, die met man en macht de aandacht naar zich toe probeerde te trekken. Het ene moment werd dit gedrag genegeerd, het andere moment werd er in mee gegaan en het volgende gaf ‘oma’ (moeder van de vrouw) het kind ineens een volle klap op zijn hoofd. Dit gebeurde meerdere malen, en ik merkte dat ik me erg onprettig bij voelde. Ik maakte weer een mentale notitie: de corrigerende tik is niet ongebruikelijk in India, en ook oma heeft een grote rol in de opvoeding.

Mijn student schreef en stelde vragen, schreef en stelde vragen en ging dan met de cliënt en aanhang de medicatie of iets regelen. Ik moest dan mezelf een kwartier vermaken in het kleine hokje waar continu mensen naar binnen kwamen en dingen aan me vroegen, waar ik natuurlijk geen antwoord op kon geven. Ook had mijn student door de drukte van vandaag eigenlijk geen tijd om uit te leggen welke problemen er waren en wat ze voor informatie had verkregen tijdens het gesprek. Dit maakte het al met al een lange zit, luisterend naar gesprekken waar je niets uit kan halen. Al waren er wel een paar cliënten die me wat opbeurde.

Er was bijvoorbeeld een man van een jaar of 35 a 40 die wat met me probeerde te communiceren terwijl hij misschien vijf Engelse woorden kende. Ik vond het eerst wel grappig om met wat handen en voeten te proberen te praten, maar toen even later haalde hij zijn telefoon uit zijn broekzak en snapte ik pas wat zijn intentie werkelijk was. “What is you cellnumber?” vroeg hij. Ik moest wel even lachen en beweerde dat ik die niet had hier in India.

Oh, even als intermezzo, dat Indiase nummer heb ik trouwens wel, als jullie me willen bereiken hierop, laat maar een berichtje achter op facebook ;)

Er was ook nog een lief oud vrouwtje, echt oud voor Indiase maatstaven (gemiddelde leeftijd voor vrouwen is geloof ik 63), die geen woord Engels kon maar me blijkbaar wel vriendelijk vond. Ze glimlachte continu, waarbij haar twee tandjes mooi in beeld kwamen. Bij het weggaan pakte ze mijn gezicht stevig vast, met haar gerimpelde handjes, en als een oud tante kneep ze even een beetje in mijn wangen. Echt heel aandoenlijk.

De laatste cliënt waar ik bij was, was een vrouw van 31 met haar 60 jarige moeder, al was dit aan haar niet af te zien. Ik had de cliënt al in de gangen zien rondlopen, en het was duidelijk dat ze een (licht) verstandelijke beperking had. Ook deze vrouwen lachten vriendelijk terug naar me, en de vrouw van 60 bleek Engels docent te zijn op een soort basisschool dus ik kon eindelijk even een beetje communiceren met iemand. Ze was erg geïnteresseerd en vertelde ook openlijk over zichzelf en haar dochter. Het bleek dat ze problemen hadden gehad met de bus en daardoor een extra stuk moesten reizen wat dus meer geld heeft gekost. Ze had precies genoeg mee dus de lunch zat er niet in. Ik wist niet of het gepast was, maar ik bood ze een banaan aan die ik toevallig in mijn tas had. Hier waren ze erg dankbaar voor, al vond ik het een wat sneu gebaar, maar altijd beter dan niks!

Plotseling zei mijn student: “you have to go to our deparment, there is something there”. Ja echt, zo duidelijk was de informatie, maar ze was vanaf negen uur al aan het werk en had nog niks gegeten (toen half vier) door de drukte, dus ik vroeg maar niet verder door.
Er bleek een seminar te zijn, een presentatie over ‘children in difficult circumstances’ die blijkbaar al twintig minuten aan de gang was toen ik binnen kwam. Op zich voelde dit wel vertrouwd, zo binnen komen strompelen in een college zaal wanneer iedereen al zit ;)…

Aan de presentatie skills mogen ze alleen nog wel wat aan werken. De grootste ‘don’ts’ waren aanwezig: lappen tekst op de power point, die vervolgens voorlezen en er met een rotgang doorheen jagen. Zeker met het af en toe onverstaanbare Indiase Engels (het is nogal binnensmonds, snel en sommige woorden worden totaal vervormd) was dit college voor ons Hollanders niet echt te volgen. Ik was dan ook bezig met mijn schrijfblok onder te kladderen - wat ik de voorgaande uren ook al had gedaan tijdens de eeuwig durende cliënt gesprekken - tot ineens mr. Sekar begon: “In our presence are five students from Stenden University” en daarmee abrupt mijn interesse trok. We stelde ons even voor aan de rest van de college zaal en mr. Sekar legde vervolgens doodleuk uit dat wij aan het eind van ons verblijf een presentatie zullen houden. Ik verstond het eerst niet goed, dus zei iets te hard: “What?”, wat blijkbaar iedereen interpreteerde alsof ik geshockt was over het feit dat we een presentatie moesten houden en de hele zaal begon te gniffelen. Weet ik ook weer meer over Indiase humor..

Na het seminar konden we weer met z’n vijven vechten om een computer, en heb ik een beetje contact gehad met de andere kant van de wereld. Vervolgens lekker eten gehaald in de kantine, maar dit keer besloten we voor ‘take away’ te kiezen. Wat overigens na vijf keer herhalen nog niet duidelijk was en we het alsnog op een bord kregen.. maar uiteindelijk kregen we mooie doggybags. De kantine is altijd erg druk en van al die starende mensen word je soms ook een beetje moe. Dus welke plek is rustiger dan ons eigen heerlijke balkon! Met zijn vijven als een stel hippies zaten we op het balkon met onze handen de Palav en Masala Dosa te eten. (Ik vind het nu al niet meer onwennig om met mijn handen te eten, het is eigenlijk best chill.)
Goed leven dacht ik!

Ps. Het ironische is dat ik eigenlijk niet wilde schrijven omdat ik niks beleefd had vandaag.. x)