Welcome to Bangaluru
Door: Diana
Blijf op de hoogte en volg Diana
03 Februari 2014 | Frankrijk, Panassac
Om zes uur ‘s ochtends werd ik bruut uit mijn droom gehaald door geklop op de deur van de hotelkamer in Amsterdam Zuid. In mijn droom leek het geklop uit de koelkast te komen, waar ik blijkbaar voor stond op dat moment, maar het bleek de receptionist te zijn die ons netjes een ‘wake up call’ gaf. Ik strompelde naar de douche, waar ik vervolgens zo’n twintig minuten van genoten heb onder het mom van “nu kan het nog”.
Voor we het hotel verlieten kon ik gelukkig ook nog even een lekker Hollands broodje pindakaas naar binnen werken. Samen met Maurice en mijn vader vertrokken we richting Schiphol, waar Sanne en Roosmarijn inmiddels ook gearriveerd waren.
Tot mijn grote verbazing zie ik op het vliegveld ineens drie hele bekende gezichten, die ik niet om half 8 ‘s ochtends op Schiphol had verwacht. Zonder aarzelen zette ik het op een sprinten en heb ik ze bijna een gebroken nek bezorgd zo hard als ik ze om de nek vloog. Wat een super verassing dat Irene, Yasmeen en Pytrik ons nog even kwamen uitzwaaien! Met een mooie kalender vol met lieve, gekke en bijzondere foto’s op zak, kon ik nu op reis.
(Het afscheid sla ik verder over want, nouja, dat was niet leuk ;)..)
In het vliegtuig besefte ik nog steeds niet wat ik eigenlijk ging doen. Ik was ook veel te veel bezig om mezelf toe te spreken dat vliegangst irrationeel is en dat ik dat dus absoluut niet heb. Dat werkte verassend goed en ik heb weinig spastische paniek aanvallen gehad tijdens de vlucht. Ook waren er gelukkig onbeperkt films om mezelf af te lijden, en zo ging de vlucht dan ook razend snel voorbij. Toen zo’n 8 uur later Mumbai in beeld kwam, kwam ook langzaam het besef. De lichtjes waren adembenemend, en zelfs van zo’n grote afstand kon je al zien dat we zo dadelijk in een hele andere wereld terecht zouden komen.
De geur in de slurf uit het vliegtuig rook direct naar buitenland, om het maar even gek te zeggen. Een onbekende geur, niet vies, maar juist een geur die ruikt naar avontuur. Er verscheen langzaam een grote glimlach op mijn gezicht, ik besefte me dat ik eindelijk weer een keer echt op reis ben.
De bagage liet lang op zich wachten, maar met wat interactie met mede passagiers werd het hele scenario wel gezellig. De eerste echte Indiase confrontatie kwam op de toilet. Niet dat hij vies was, maar een douchekop naast de pot is toch wel even een gek gezicht. Ik had er wel over gelezen dat Indiërs de voorkeur hebben om de boel af te spoelen in plaats van te vegen, maar het is toch apart om dan in het echt te zien.
Omdat we natuurlijk door moesten naar Bangalore, werden we apart met een grote toerbus naar de incheck hall vervoerd. Het leek bijna echt een toerbus voor mij, aangezien de man naast me nog wat sightseeing informatie gaf over onder andere het nieuwe vliegveld dat in de maak is. Al met al had ik in tijden niet zo veel spontane praatjes gemaakt met ‘random’ mensen, wat me een goed gevoel gaf over de Indiase mensen.
De vlucht van Mumbai naar Bangalore hebben we eigenlijk alle drie niet mee gekregen want we lagen heerlijk te slapen. Pas toen het vliegtuig de grond raakte, schoten ik en Sanne abrupt wakker. Desondanks waren we gesloopt toen we uit het vliegtuig kwamen en dat was aan mij helemaal te merken aangezien ik met mijn stomme kop mijn jasje en vest had laten liggen. Gelukkig heb ik deze uiteindelijk nog terug gekregen.
Een taxichauffeur vanuit NIMHANS (het instituut waar we de eerste weken verblijven) stond netjes voor ons klaar met een comfortabel busje voor het laatste deel van onze reis. Al was het ritje niet zo comfortabel als het busje, aangezien de chauffeur als een maniak door het verkeer heen stormde. Ik had echt het gevoel alsof ik in een één of ander race spelletje was beland. Met lichtsignalen en toeters lichtte hij de rest van het verkeer in dat hij er toch wel echt langs moest en dat gebeurde hoe dan ook. Hij vloog van de linker naar de rechterrijstrook en schoot overal tussendoor. Zelfs in het verkeer lijkt een soort kastensysteem te zijn, een scooter moet plaats maken voor een Riksja, een Riksja voor een auto, een auto voor een busje en de grote bussen en vrachtwagens zijn helemaal de koning van de weg. Wel heel grappig om mee te maken hoe dat verkeer dan gaat, en dit was dan nog op een ‘gewone’ driebaans snelweg. Door de rijstijl en het feit dat het nog donker was hebben we nog niet veel van India kunnen zien, maar dat komt vast nog wel goed!
Rond 6 uur ’s ochtends, Indiase tijd, kwamen we aan bij onze verblijfplaats. Na een hoop papierwerk konden we naar onze kamer op de vijfde verdieping. Het gebouw oogde nieuw en rook aardig fris, dat gaf alvast goede moed voor de kamer, die uiteindelijk al onze verwachtingen oversteeg. Het is schoon, netjes, een lekker (hard) bed, mooi groot balkon, geweldig uitzicht, een redelijk schone wc pot, etc. Dus eigenlijk het enige wat mist is een douche, maar daar gingen ik al niet vanuit. Een mooie grote emmer en een klein giet kommetje stonden wel al mooi voor ons klaar in de badkamer.
Het werd langzaam licht, het was ook inmiddels bijna 7 uur, dus we doken snel het bed in.
Half 12 stond de wekker, tijd om onze contactpersoon te ontmoeten.
Zo’n vier uur later kwamen we ons bed uit, en het anticiperen op het gebrek van een douche ging beginnen. Roosmarijn, die in de kamer naast ons slaapt, kwam een half uur later binnen en samen gingen we op zoek naar de mysterieuze ‘Dr. Sekar’. Dr. Sekar is ons aanspreekpunt voor de komende weken, maar we hebben enkel nog mailcontact gehad met hem. Gelukkig was hij niet onbekend bij de mensen die hier werkte, en werden we al snel naar het juiste gebouw gestuurd. NIMHANS is namelijk een gigantisch complex, dus het was geluk dat we maar een paar meter van het gebouw af zaten. Na veel vragen en zoeken kwamen we dan uiteindelijk bij een kamertje waar een bordje in hing met “Dr. Sekar – Head of the department”.
Hij was echter niet aanwezig, dus iemand gebaarde ons even plaats te nemen. Na een tijdje kwam de goed geklede, grijs/wit harige, Indiër binnen. Hij begroette ons vriendelijk, en een wederzijds vragenuurtje begon. Langzaam werd duidelijk dat er toch wel iets meer kosten allemaal aan verbonden zaten dan vooraf verwacht, maar daarentegen bleek het programma ook uitgebreider. We krijgen allemaal individuele les, dat circuleert in de veertien dagen dat we hier zitten. Van elk onderdeel krijgen we dan drie lessen, en die onderdelen bestaan uit: children
Voor we het hotel verlieten kon ik gelukkig ook nog even een lekker Hollands broodje pindakaas naar binnen werken. Samen met Maurice en mijn vader vertrokken we richting Schiphol, waar Sanne en Roosmarijn inmiddels ook gearriveerd waren.
Tot mijn grote verbazing zie ik op het vliegveld ineens drie hele bekende gezichten, die ik niet om half 8 ‘s ochtends op Schiphol had verwacht. Zonder aarzelen zette ik het op een sprinten en heb ik ze bijna een gebroken nek bezorgd zo hard als ik ze om de nek vloog. Wat een super verassing dat Irene, Yasmeen en Pytrik ons nog even kwamen uitzwaaien! Met een mooie kalender vol met lieve, gekke en bijzondere foto’s op zak, kon ik nu op reis.
(Het afscheid sla ik verder over want, nouja, dat was niet leuk ;)..)
In het vliegtuig besefte ik nog steeds niet wat ik eigenlijk ging doen. Ik was ook veel te veel bezig om mezelf toe te spreken dat vliegangst irrationeel is en dat ik dat dus absoluut niet heb. Dat werkte verassend goed en ik heb weinig spastische paniek aanvallen gehad tijdens de vlucht. Ook waren er gelukkig onbeperkt films om mezelf af te lijden, en zo ging de vlucht dan ook razend snel voorbij. Toen zo’n 8 uur later Mumbai in beeld kwam, kwam ook langzaam het besef. De lichtjes waren adembenemend, en zelfs van zo’n grote afstand kon je al zien dat we zo dadelijk in een hele andere wereld terecht zouden komen.
De geur in de slurf uit het vliegtuig rook direct naar buitenland, om het maar even gek te zeggen. Een onbekende geur, niet vies, maar juist een geur die ruikt naar avontuur. Er verscheen langzaam een grote glimlach op mijn gezicht, ik besefte me dat ik eindelijk weer een keer echt op reis ben.
De bagage liet lang op zich wachten, maar met wat interactie met mede passagiers werd het hele scenario wel gezellig. De eerste echte Indiase confrontatie kwam op de toilet. Niet dat hij vies was, maar een douchekop naast de pot is toch wel even een gek gezicht. Ik had er wel over gelezen dat Indiërs de voorkeur hebben om de boel af te spoelen in plaats van te vegen, maar het is toch apart om dan in het echt te zien.
Omdat we natuurlijk door moesten naar Bangalore, werden we apart met een grote toerbus naar de incheck hall vervoerd. Het leek bijna echt een toerbus voor mij, aangezien de man naast me nog wat sightseeing informatie gaf over onder andere het nieuwe vliegveld dat in de maak is. Al met al had ik in tijden niet zo veel spontane praatjes gemaakt met ‘random’ mensen, wat me een goed gevoel gaf over de Indiase mensen.
De vlucht van Mumbai naar Bangalore hebben we eigenlijk alle drie niet mee gekregen want we lagen heerlijk te slapen. Pas toen het vliegtuig de grond raakte, schoten ik en Sanne abrupt wakker. Desondanks waren we gesloopt toen we uit het vliegtuig kwamen en dat was aan mij helemaal te merken aangezien ik met mijn stomme kop mijn jasje en vest had laten liggen. Gelukkig heb ik deze uiteindelijk nog terug gekregen.
Een taxichauffeur vanuit NIMHANS (het instituut waar we de eerste weken verblijven) stond netjes voor ons klaar met een comfortabel busje voor het laatste deel van onze reis. Al was het ritje niet zo comfortabel als het busje, aangezien de chauffeur als een maniak door het verkeer heen stormde. Ik had echt het gevoel alsof ik in een één of ander race spelletje was beland. Met lichtsignalen en toeters lichtte hij de rest van het verkeer in dat hij er toch wel echt langs moest en dat gebeurde hoe dan ook. Hij vloog van de linker naar de rechterrijstrook en schoot overal tussendoor. Zelfs in het verkeer lijkt een soort kastensysteem te zijn, een scooter moet plaats maken voor een Riksja, een Riksja voor een auto, een auto voor een busje en de grote bussen en vrachtwagens zijn helemaal de koning van de weg. Wel heel grappig om mee te maken hoe dat verkeer dan gaat, en dit was dan nog op een ‘gewone’ driebaans snelweg. Door de rijstijl en het feit dat het nog donker was hebben we nog niet veel van India kunnen zien, maar dat komt vast nog wel goed!
Rond 6 uur ’s ochtends, Indiase tijd, kwamen we aan bij onze verblijfplaats. Na een hoop papierwerk konden we naar onze kamer op de vijfde verdieping. Het gebouw oogde nieuw en rook aardig fris, dat gaf alvast goede moed voor de kamer, die uiteindelijk al onze verwachtingen oversteeg. Het is schoon, netjes, een lekker (hard) bed, mooi groot balkon, geweldig uitzicht, een redelijk schone wc pot, etc. Dus eigenlijk het enige wat mist is een douche, maar daar gingen ik al niet vanuit. Een mooie grote emmer en een klein giet kommetje stonden wel al mooi voor ons klaar in de badkamer.
Het werd langzaam licht, het was ook inmiddels bijna 7 uur, dus we doken snel het bed in.
Half 12 stond de wekker, tijd om onze contactpersoon te ontmoeten.
Zo’n vier uur later kwamen we ons bed uit, en het anticiperen op het gebrek van een douche ging beginnen. Roosmarijn, die in de kamer naast ons slaapt, kwam een half uur later binnen en samen gingen we op zoek naar de mysterieuze ‘Dr. Sekar’. Dr. Sekar is ons aanspreekpunt voor de komende weken, maar we hebben enkel nog mailcontact gehad met hem. Gelukkig was hij niet onbekend bij de mensen die hier werkte, en werden we al snel naar het juiste gebouw gestuurd. NIMHANS is namelijk een gigantisch complex, dus het was geluk dat we maar een paar meter van het gebouw af zaten. Na veel vragen en zoeken kwamen we dan uiteindelijk bij een kamertje waar een bordje in hing met “Dr. Sekar – Head of the department”.
Hij was echter niet aanwezig, dus iemand gebaarde ons even plaats te nemen. Na een tijdje kwam de goed geklede, grijs/wit harige, Indiër binnen. Hij begroette ons vriendelijk, en een wederzijds vragenuurtje begon. Langzaam werd duidelijk dat er toch wel iets meer kosten allemaal aan verbonden zaten dan vooraf verwacht, maar daarentegen bleek het programma ook uitgebreider. We krijgen allemaal individuele les, dat circuleert in de veertien dagen dat we hier zitten. Van elk onderdeel krijgen we dan drie lessen, en die onderdelen bestaan uit: children
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
