Madam, please...
Blijf op de hoogte en volg Diana
03 Februari 2014 | India, Bangalore
Het is op dit moment vijf uur in de ochtend, half een nog maar in Nederlandse tijd. Ik kon niet slapen, dus besloot nog maar even een terugblik te werken op vandaag (zondag) en even wat indrukken op papier te zetten.
De dag begon heerlijk, ik had een uitgebreide ‘kopjes douche’ wat ik persoonlijk niet eens zo erg vond. Ik gebruikte mijn rechterarm om het kopje (met gelukkig warm water!) regelmatig over mijn hoofd te gieten, en zo voelde het net als een douche die – weliswaar met tussenpauzes – over mijn lichaam stroomde. Vervolgens smeerde ik mezelf in met zonnebrand en ging zo snel mogelijk het balkon op waar de zon voor een deel vol op scheen. Het was heerlijk om even een korte broek en een hemdje aan te hebben, iets waar ik absoluut niet de deur mee uit zou kunnen. Alleen na tien minuten begon ik al langzaam weg te branden. Het was aanzienlijk warmer dan de vorige dag, ik denk wel dat het tegen de 30 graden aan zat.
In de middag zijn we met zijn vijven naar de Big Bazaar geweest omdat Anna en Farina ook wat kleding wilde kopen. Ook hebben we nog even wat gedronken op een klein terrasje. Dit was het eerste moment dat ik me echt stoorde aan de starende blikken van de Indiase mannen. Er zat namelijk een groepje van vijf of zes Indiërs regelrecht in mijn zicht en dus zat ik in die van hun. Zonder gene staren ze je gewoon minuten lang aan, wat ongelooflijk ongemakkelijk is. Negeren, gewoon negeren, herhaalde ik maar steeds tegen mezelf.
De hitte maakte ons een beetje suffig, en we hebben de rest van de middag ook eigenlijk alleen een beetje op het balkon gehangen. Hier was geen zon meer en daardoor was het een heerlijke temperatuur. We zaten met onze ‘Lonely Planet’ boekjes op schoot wat plekken te bestuderen die wellicht interessant zijn om te bezoeken. Al wordt dit nog lastig aangezien we, zoals het nu staat, zes dagen in de week van negen tot vijf moeten ‘werken’. Dit was wel even een tegenvaller omdat we allemaal ook heel graag een hoop van dit bijzondere land willen zien. Ach ja, misschien nog een keer terugkomen als het niet lukt! Het is wel bijzonder dat ik op dag twee al nadenk over ‘terug komen’, maar dat komt ook omdat ik het tot nu toe echt een fascinerend land vind en me nog geen enkel moment onveilig heb gevoeld en eigenlijk geen nare dingen heb mee gemaakt.
Tuurlijk, toen ik vanmiddag uit de riksja stapte, en een uitgehongerd meisje daar staat met een zilveren bakje die roept ‘madam, please’, moest ik wel even slikken. Maar toen zij en haar moeder achter ons aan liepen en ik de broodmagere vingertjes continu in mijn rug voelde prikken, veranderde de meelij in irritatie. “Please, please”, klonk het achter me, en ook al zou ik natuurlijk wat geld kunnen missen, is het niet verstandig om te doen. Straks heb ik dan een hele horde van die uitgehongerde mensjes met prikkende, magere, vingertjes achter me aan.
Zo terugdenkend aan de dag, merk ik dat ik ook heel veel dingen niet zie, dat ik bewust met mijn blik op oneindig door de stad loop, omdat ik denk dat je heel veel ook maar gewoon niet moet zien. Ik weet bijvoorbeeld niet of de viezigheid hier mee valt, of dat ik er simpelweg geen aandacht aan besteed. Wel zijn mijn lippen na een Riksja ritje compleet uitgedroogd en stoffig, maar verder valt het me (hier) erg mee.
Nu is het kwart over vijf in de ochtend, en de stad leeft nog steeds. Net als New York, zou je het kunnen omschrijven als ‘the city that never sleeps’. Ook al zitten we vijf hoog en in een soort park gebied midden in de stad, is het eeuwige getoeter op straat ook hier goed te horen. En wanneer er dan even weinig getoeterd wordt, zijn het wel de zwerfhonden die luidkeels met elkaar beginnen te communiceren en zo de nacht vullen met hun geblaf. Ik vind het overigens niet vervelend, het heeft wel wat al die geluiden.
Toch moet ik nu maar proberen nog een paar uurtjes slaap te pakken, want morgen is onze eerste ‘les dag’. Ik ben heel benieuwd wat ons precies te wachten staat. Om 9 uur verzamelen we in mr. Sekar zijn kantoor, en dan zullen we horen wat precies de bedoeling is.
Als ik thuis was, had ik nu nog een heerlijk lang nachtje voor me, nu gaat de wekker over twee uurtjes alweer. Dus, welterusten allemaal!
Ps. Volgens mij moeten de Moslims nu al uit bed, want er klinkt een hoop gegalm uit de dichtstbijzijnde moskee. Ben blij dat ik nog heel even kan slapen :)
De dag begon heerlijk, ik had een uitgebreide ‘kopjes douche’ wat ik persoonlijk niet eens zo erg vond. Ik gebruikte mijn rechterarm om het kopje (met gelukkig warm water!) regelmatig over mijn hoofd te gieten, en zo voelde het net als een douche die – weliswaar met tussenpauzes – over mijn lichaam stroomde. Vervolgens smeerde ik mezelf in met zonnebrand en ging zo snel mogelijk het balkon op waar de zon voor een deel vol op scheen. Het was heerlijk om even een korte broek en een hemdje aan te hebben, iets waar ik absoluut niet de deur mee uit zou kunnen. Alleen na tien minuten begon ik al langzaam weg te branden. Het was aanzienlijk warmer dan de vorige dag, ik denk wel dat het tegen de 30 graden aan zat.
In de middag zijn we met zijn vijven naar de Big Bazaar geweest omdat Anna en Farina ook wat kleding wilde kopen. Ook hebben we nog even wat gedronken op een klein terrasje. Dit was het eerste moment dat ik me echt stoorde aan de starende blikken van de Indiase mannen. Er zat namelijk een groepje van vijf of zes Indiërs regelrecht in mijn zicht en dus zat ik in die van hun. Zonder gene staren ze je gewoon minuten lang aan, wat ongelooflijk ongemakkelijk is. Negeren, gewoon negeren, herhaalde ik maar steeds tegen mezelf.
De hitte maakte ons een beetje suffig, en we hebben de rest van de middag ook eigenlijk alleen een beetje op het balkon gehangen. Hier was geen zon meer en daardoor was het een heerlijke temperatuur. We zaten met onze ‘Lonely Planet’ boekjes op schoot wat plekken te bestuderen die wellicht interessant zijn om te bezoeken. Al wordt dit nog lastig aangezien we, zoals het nu staat, zes dagen in de week van negen tot vijf moeten ‘werken’. Dit was wel even een tegenvaller omdat we allemaal ook heel graag een hoop van dit bijzondere land willen zien. Ach ja, misschien nog een keer terugkomen als het niet lukt! Het is wel bijzonder dat ik op dag twee al nadenk over ‘terug komen’, maar dat komt ook omdat ik het tot nu toe echt een fascinerend land vind en me nog geen enkel moment onveilig heb gevoeld en eigenlijk geen nare dingen heb mee gemaakt.
Tuurlijk, toen ik vanmiddag uit de riksja stapte, en een uitgehongerd meisje daar staat met een zilveren bakje die roept ‘madam, please’, moest ik wel even slikken. Maar toen zij en haar moeder achter ons aan liepen en ik de broodmagere vingertjes continu in mijn rug voelde prikken, veranderde de meelij in irritatie. “Please, please”, klonk het achter me, en ook al zou ik natuurlijk wat geld kunnen missen, is het niet verstandig om te doen. Straks heb ik dan een hele horde van die uitgehongerde mensjes met prikkende, magere, vingertjes achter me aan.
Zo terugdenkend aan de dag, merk ik dat ik ook heel veel dingen niet zie, dat ik bewust met mijn blik op oneindig door de stad loop, omdat ik denk dat je heel veel ook maar gewoon niet moet zien. Ik weet bijvoorbeeld niet of de viezigheid hier mee valt, of dat ik er simpelweg geen aandacht aan besteed. Wel zijn mijn lippen na een Riksja ritje compleet uitgedroogd en stoffig, maar verder valt het me (hier) erg mee.
Nu is het kwart over vijf in de ochtend, en de stad leeft nog steeds. Net als New York, zou je het kunnen omschrijven als ‘the city that never sleeps’. Ook al zitten we vijf hoog en in een soort park gebied midden in de stad, is het eeuwige getoeter op straat ook hier goed te horen. En wanneer er dan even weinig getoeterd wordt, zijn het wel de zwerfhonden die luidkeels met elkaar beginnen te communiceren en zo de nacht vullen met hun geblaf. Ik vind het overigens niet vervelend, het heeft wel wat al die geluiden.
Toch moet ik nu maar proberen nog een paar uurtjes slaap te pakken, want morgen is onze eerste ‘les dag’. Ik ben heel benieuwd wat ons precies te wachten staat. Om 9 uur verzamelen we in mr. Sekar zijn kantoor, en dan zullen we horen wat precies de bedoeling is.
Als ik thuis was, had ik nu nog een heerlijk lang nachtje voor me, nu gaat de wekker over twee uurtjes alweer. Dus, welterusten allemaal!
Ps. Volgens mij moeten de Moslims nu al uit bed, want er klinkt een hoop gegalm uit de dichtstbijzijnde moskee. Ben blij dat ik nog heel even kan slapen :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
